Brief aan mezelf

Keer op keer raak ik verstrekt in een weerwoud van gedachten. Wanneer ik er uit kom is alles helder. Dan ben ik nieuwe dingen over mezelf te weten gekomen. Ik voel mezelf stom dat ik het weer zo ver heb laten komen. Dat ik het heb moeten uitten naar Vro, haar dingen verwijt waar ze niets aan kan doen, dingen die zij ook niet gewild heeft en ook nooit meer mee wilt maken. Ik voel dan dat het de laatste keer is geweest dat ik me zo mee liet nemen. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik vergeet het weer.

Dus onthoud dit:

In je gedachten zink je ver weg, en dan voelt alles naar. Zonder die gedachten is het allemaal zo erg nog niet. Denk even terug aan hoe blij Neila was tijdens bevrijdingsfestival.

…

Denk even terug aan die keer toen ze haar oogjes  testte.  Dat ze vroeg, waar is Mook? En ze toen ze je zag gelijk naar je toe kwam en je knuffelde.

…

Die keer dat je voor het eerst een pil uitprobeerde met Vro. Het leek alsof je al die tijd daarvoor met haar een sluier om gehad had. Je kon je zo goed in haar verplaatsen. Dat gevoel naar haar, zoveel liefde.  Dat zij zich zo alleen en onbegrepen moet hebben gevoeld. (Toen ze je vertelde dat ze gebruikt had en jij er nog zo fel op tegen was kon je heel even luisteren, misschien was dat wel de enige keer dat het je even lukte. Maar toen dacht je na en zag je allerlei problemen en onzekerheden en is het zo’n ontzettend nare week geworden.) Mook je hebt geluk dat ze nog bij je is. Je maakt het haar zo moeilijk.

Verplaats je in het gevoel tijdens die drug. Hoe je haar op de bank zag zitten terwijl je binnen kwam en jij met je kop hier en daar bent, maar niet bij haar. Haar niet knuffelt of kust. Ze heeft een moeilijke dag gehad en eindelijk kom jij aan en dan zie je haar niet. Denk daar even aan…

…

Je wilt haar knuffelen, liefde geven. Laten voelen dat ze gewild is. Dat je dankbaar bent dat ze er is.

Toen dat gedoe over Raffrique. Je zat op het randje van ermee stoppen. Omdat je dacht dat het niet eerlijk was dat zij zich niet 100% kon geven. Allerlei  gedachten. En ze stuurde die email, hoe ze na een leuke dag weer onderuit getrapt werd. Dat het zo moeilijk wordt steeds weer overeind te krabbelen. Je bent haar nog steeds onderuit aan het trappen. Ga je dat nu weer doen? Ga je haar weer een trap geven?

Of ga je haar laten voelen dat je rustig bent, dat je genoeg liefde in jezelf hebt om er geen persoonlijk probleem van te maken. Haar probleem wordt direct  jou probleem. Daar heeft ze gelijk in. Je bent gewoon sneu.

Wil je dat? …

…

Wil je sneu zijn?

Toen ging je denken aan dat snijden. En opeens werd het duidelijk.. en je kon dat vertellen, heel sterk. Aan Jeraan en Vizza. Dat liefde iets is dat op ieder moment zo kan zijn.

Denk maar even terug aan die dag dat je uit zou gaan eten. Je kwam bij Vro aan en ze lag op de bank, ze voelde zich niet fijn. Ze had geen zin meer. En gelijk werd het jou probleem. Jij kan er op zo’n moment voor haar zijn. Haar liefde tonen. Positief blijven. Die energie uitstralen, zo sterk dat zij mee gaat vibreren op die vibe. Mooi is dat he.

Is dat niet hoe je het graag ziet?

Je kwam terug en je ging ervoor en het is een hele leuke avond geworden.

In de auto had je het over liefde, en jij vond dat Vro en haar ex vriendjes geen liefde konden zijn geweest, omdat ze haar pijn hebben gedaan. Maar zij maakte je ergens bewust van. Dat liefde iets is dat ieder moment kan zijn. Dat altijd kan zijn. En dat is het wanneer je accepteert wat is.  Dat is altijd de eerste stap! Niet eerst iets willen veranderen, en dan accepteren. Maar direct! In het nu! Dit is wat het nu is. Niets aan de hand. Ga daar liefdevol mee om!

Over het feestje van Kargó, en dat Vro je het voorbeeld gaf over Maany. Jij dacht er direct van alles om heen. Dat het niet eerlijk was, dat ze nu moeilijk doet blabla. Je weet het zelf wel. Maar onderweg naar de auto had je een helder moment. Je kon het gevoel  zien als een gevoel en het van je afgooien. Je kwam bij haar aan en dit keer was het weg! Ipv. Al die andere keren, waarop je naar haar toe rijd en in de auto rit verder en verder in gedachten vervalt. Dit keer niet. En Vro lag op bed en wist niet wat ze aan moest doen, en ze had zo’n pil genomen. Maar het gaf niet. Alles was oké. En ze deed andere kleding aan en niets aan de hand.

Verplaats  je even in dat gevoel..

Toen ze je vertelde over nare gedachten over haarzelf. Dat ze die eigenlijk zelf niet denkt, maar dat het dingen zijn die andere tegen haar gezegd hebben.  En het ging over op schoot zitten bij Raffrique, en gelijk dat gevoel! En je wist het te plaatsen, en je wist dat dát niet was waar het om ging. En je vertelde haar dat. Maar dat had niet gehoeven, en je voelt je er nu je dit typt nog stom over.

Mook, als je het nu weer zo ver laat komen, ga je je weer stom voelen. Straks trap je haar zo hard onderuit dat ze zichzelf iets aandoet. En dat wil jij echt niet. Ze heeft zich nu al zo vaak weer overeind moeten krabbelen. Je had al lang en breed in het paradijs kunnen zitten. Hoe ongelofelijk knap is het dat zij nog steeds in jou geloofd.  Na al die problemen. Denk eens aan Banks en Nissa. Dat Banks om ieder wissewasje een probleem maakt en het soms zelfs uit maakt. En jij schud nee, met je hand voor je hoofd. Maar je gedraagt je net zo!! Je bent toch verdomme wel meer dan dat.

Nu geeft ze je de tijd, maar straks lukt haar dat niet meer, en dan heb je het weggegooid. Zo’n lief meisje. Altijd lief geweest, nooit iemand anders pijn gedaan. Ondanks alles wat haar overkomen is. Ze had alle kanten uit kunnen gaan. Nu is ze bij jou. Je hebt maar geluk ermee.

Het is niet gek dat zij moeite heeft met dingen. Dat heb je haar ook gezegd. Die eerste avond. “Neem het jezelf niet kwalijk, iedereen die dit levenspad zou hebben bewandeld zou zich nu zo voelen”. En zo is dat. Geef haar ruimte, om met die gevoelens om te gaan.

…

Brief aan Le Mare

Ik vroeg me af of ik een keertje met je af kan spreken of kan praten over drugs. Klinkt misschien raar. Ik gaf eerst aan dat m'n vriendin daar 'minder fijne' herinneringen aan heeft. Maar eigenlijk had ik behalve één keer een stukje spacecake nooit iets gebruikt en voelde ik echt enorme afkeer naar het gebruik ervan. Ik vond het super moeilijk met haar er over te praten. Ze ging voorheen (voor ze met mij had) regelmatig naar rave partys. Ja, het was gewoon super lastig voor mij, en vanuit eerst nog een uitgesproken gevoel daarover te hebben is het er opeens van gekomen dat ik me af ging vragen waarom ik die afkeer zo voel, en uiteindelijk besloten had om een aantal drugs uit te proberen. Ik heb nu een gevoel dat ik het beter kan plaatsen, maar eigenlijk ook.. dat ik het niet meer zo goed snap. Wat waar is en wat niet. Wat realiteit is. Ik vroeg me af of jij je er ook spiritueel of filosofisch in verdiept (hebt). Of we het daar een keer over zouden kunnen hebben. Niemand in m'n vertrouwde vriendengroep gebruikt iets of heeft dat ooit gedaan, dus het is een beetje lastig daarover te beginnen, ik voel me naar hun zoals me vriendin zich naar mij gevoelt moet hebben.
Ik ben benieuwd! Spreek je.

Mook

Brief aan Jeraan

Hey Jeraan,

dat gevoel vlak voor je die black out kreeg. Kun je me daar nog wat over vertellen? De laatste tijd heb ik soms heel lang het gevoel dat alles om me heen zo onwerkelijk lijkt. Af en toe is dat gevoel compleet weg, en is er stilte en rust, als ik denk:"al die vragen" en het antwoord op alles is eigenlijk altijd: het nu. Maar later komt het gevoel weer terug, heel sterk.

Dingen over waarheid, en over de wereld die ik vaker gelezen heb lijk ik nu pas echt te begrijpen. Alsof het voorheen alleen maar woorden.. Inkt op papier was. En ik ze nu pas echt kán snappen.

Ik kwam er achter dat de realiteit hoe je hem ziet, totaal niet de echte realiteit is. Net zoals bij die lezing over bewustzijn: als ik naar een boom kijk, dan is de echte boom eigenlijk een informatie pakketje, die zegt: als zonlicht om mij schijnt dan weerkaats ik deze kleuren. Als je mijn takken breekt klink ik zo. Als je me voelt, voel ik ruw. Je ziet en voelt zoveel "over" de boom. Maar nooit de boom zelf.

Ik volgde een meditatie van "Alan Watts" waarin hij zegt: probeer de geluiden die je hoort, te horen, zonder ze te labelen. Niet gelijk een etiket: "vogels.. fluiten" erop te plakken.
Daarna zegt hij: als je nu naar mij luistert  probeer mijn stem te horen, als geluid. Alleen de klank, zonder de woorden te horen.
Even later zegt hij: je zult merken dat het niet lukt. Je hersenen maken van het geluid woorden, dat gebeurt vanzelf. Je hebt het niet in de hand. En zijn les eruit is: accepteren wat is én probeer je eigen gedachte ook als een geluid dat buiten jezelf plaatsvind te zien.

Waar het voor mij op neer komt:
in de werkelijkheid gebeurt iets en dit gaat door een filter van je hersenen naar (je) bewustzijn. Alles wat je waarneemt wordt gefilterd en gelabeld. Automatisch.

Dat je ideeën over situaties en 'de realiteit' subjectief is, dat wist ik al.

Maar het gaat zelfs veel verder.
Je krijgt maar iets van 20% binnen van wat je ogen werkelijk zien. Je hersenen labelen wat je ziet. "Voetpad" "Boompje" En als het niet interessant is dan kan het zijn dat wat je ziet, of wat je verwacht te zien een herinnering is van het ding. Je 'weet' dat die dingen naast je monitor speakers zijn, en dat geeft een gevoel van 'kennis' erover. Maar wat je ziet is niet meer dan een foto van de werkelijkheid.

Ik heb laatst een paar keer meegemaakt dat ik ergens naar kijk.. een kussen.. naar Vro. En dat ik denk. Heb ik ooit eerder écht naar jou gekeken? Er is zoveel meer dan wat je op het eerste oog opslag ziet.

Er was een documentaire waarin een vrouw zichzelf moest schetsen, net zoals ze dat bij die 'wordt gezocht' plaatjes van criminelen doen. En vrienden moesten haar beschrijven. En er kwamen twee verschillende gezichten uit. Het punt is. Om te overleven heeft je lichaam die hersenfuncties gekregen. Om snel 'begrip' te krijgen uit de 'werkelijkheid' om je heen. Maar zo weinig van wat je binnen krijgt is echt de werkelijkheid.

Vro 'vind' zichzelf lelijk. Maar het is niet eens zo dat zij hetzelfde ziet als ik, wanneer ze naar haarzelf kijkt, en vervolgens andere gevoelens erbij heeft. Haar hersenen filteren die werkelijkheid en geven haar er een ander beeld door. Kleine oneffenheden in haar gezicht ziet zij. Dingen die mij niet eens opvallen. Maar haar 'beeld', letterlijk, het beeld dat zij van zichzelf doorkrijgt ziet er anders uit.

Ik liep vorige week door de stad en ik zag alle mensen om me heen, gefocust op hun doel, lopen. En ik zag er niet eens meer mensen in. Alleen maar functies van hun hersenen en gedachten patronen die uitgevoerd werden. Automatische piloot. Bijna als zombies. En ergens achter die ogen schuilt wel puur bewustzijn, en die kijkt toe, maar handeld maar zelden.
Net zoals je auto kan rijden, en wel 50 kilometer lang met een vriend naast je in de auto kletsen, en al het rijden, de andere auto's in de gaten houden, afslaan, stoppen, rood licht. Alles gaat vanzelf.
Maar net zoals dat heb ik gemerkt, zijn sommige gesprekken, interacties, niets meer dan een toneelstuk. Alles om me heen begint aan te voelen als één groot toneelstuk.

Toen ik gister RTL4 keek en Irene Moors zei: dit is toch prachtig, ik kreeg tranen in mijn ogen, Maxima kwam langs, en ze buigde, het was werkelijk zo bijzonder. En 'heel het land' houd zich ermee bezig, en ik dacht is dit nou 'echt'? Het lijkt allemaal een groot toneelstuk.

Daarbij speelt nog dat ik bij PC World zit, geen idee heb waar ik heen ga.

Ik krijg de laatste tijd ook soms plotseling herrieneringen binnen. En dan zo levendig dat ik me eventjes weer op die plek bevind. Een lied hoor, en textuur van een bank of kleed voel, de geur ruik. Bij mijn ouders thuis als kindje. Over dingen waar ik sinds ze voorgekomen zijn misschien nooit meer aan gedacht heb. Het is heel apart en laat een depressief gevoel hangen.

Ik hoop dat ik er gauw weer uit kom. Alles lijkt af en toe betekenisloos.

Ik praat er graag met je over.. omdat ik denk dat het lijkt op wat jij meegemaakt hebt..