Brief aan mezelf

Keer op keer raak ik verstrekt in een weerwoud van gedachten. Wanneer ik er uit kom is alles helder. Dan ben ik nieuwe dingen over mezelf te weten gekomen. Ik voel mezelf stom dat ik het weer zo ver heb laten komen. Dat ik het heb moeten uitten naar Vro, haar dingen verwijt waar ze niets aan kan doen, dingen die zij ook niet gewild heeft en ook nooit meer mee wilt maken. Ik voel dan dat het de laatste keer is geweest dat ik me zo mee liet nemen. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik vergeet het weer.

Dus onthoud dit:

In je gedachten zink je ver weg, en dan voelt alles naar. Zonder die gedachten is het allemaal zo erg nog niet. Denk even terug aan hoe blij Neila was tijdens bevrijdingsfestival.

…

Denk even terug aan die keer toen ze haar oogjes  testte.  Dat ze vroeg, waar is Mook? En ze toen ze je zag gelijk naar je toe kwam en je knuffelde.

…

Die keer dat je voor het eerst een pil uitprobeerde met Vro. Het leek alsof je al die tijd daarvoor met haar een sluier om gehad had. Je kon je zo goed in haar verplaatsen. Dat gevoel naar haar, zoveel liefde.  Dat zij zich zo alleen en onbegrepen moet hebben gevoeld. (Toen ze je vertelde dat ze gebruikt had en jij er nog zo fel op tegen was kon je heel even luisteren, misschien was dat wel de enige keer dat het je even lukte. Maar toen dacht je na en zag je allerlei problemen en onzekerheden en is het zo’n ontzettend nare week geworden.) Mook je hebt geluk dat ze nog bij je is. Je maakt het haar zo moeilijk.

Verplaats je in het gevoel tijdens die drug. Hoe je haar op de bank zag zitten terwijl je binnen kwam en jij met je kop hier en daar bent, maar niet bij haar. Haar niet knuffelt of kust. Ze heeft een moeilijke dag gehad en eindelijk kom jij aan en dan zie je haar niet. Denk daar even aan…

…

Je wilt haar knuffelen, liefde geven. Laten voelen dat ze gewild is. Dat je dankbaar bent dat ze er is.

Toen dat gedoe over Raffrique. Je zat op het randje van ermee stoppen. Omdat je dacht dat het niet eerlijk was dat zij zich niet 100% kon geven. Allerlei  gedachten. En ze stuurde die email, hoe ze na een leuke dag weer onderuit getrapt werd. Dat het zo moeilijk wordt steeds weer overeind te krabbelen. Je bent haar nog steeds onderuit aan het trappen. Ga je dat nu weer doen? Ga je haar weer een trap geven?

Of ga je haar laten voelen dat je rustig bent, dat je genoeg liefde in jezelf hebt om er geen persoonlijk probleem van te maken. Haar probleem wordt direct  jou probleem. Daar heeft ze gelijk in. Je bent gewoon sneu.

Wil je dat? …

…

Wil je sneu zijn?

Toen ging je denken aan dat snijden. En opeens werd het duidelijk.. en je kon dat vertellen, heel sterk. Aan Jeraan en Vizza. Dat liefde iets is dat op ieder moment zo kan zijn.

Denk maar even terug aan die dag dat je uit zou gaan eten. Je kwam bij Vro aan en ze lag op de bank, ze voelde zich niet fijn. Ze had geen zin meer. En gelijk werd het jou probleem. Jij kan er op zo’n moment voor haar zijn. Haar liefde tonen. Positief blijven. Die energie uitstralen, zo sterk dat zij mee gaat vibreren op die vibe. Mooi is dat he.

Is dat niet hoe je het graag ziet?

Je kwam terug en je ging ervoor en het is een hele leuke avond geworden.

In de auto had je het over liefde, en jij vond dat Vro en haar ex vriendjes geen liefde konden zijn geweest, omdat ze haar pijn hebben gedaan. Maar zij maakte je ergens bewust van. Dat liefde iets is dat ieder moment kan zijn. Dat altijd kan zijn. En dat is het wanneer je accepteert wat is.  Dat is altijd de eerste stap! Niet eerst iets willen veranderen, en dan accepteren. Maar direct! In het nu! Dit is wat het nu is. Niets aan de hand. Ga daar liefdevol mee om!

Over het feestje van Kargó, en dat Vro je het voorbeeld gaf over Maany. Jij dacht er direct van alles om heen. Dat het niet eerlijk was, dat ze nu moeilijk doet blabla. Je weet het zelf wel. Maar onderweg naar de auto had je een helder moment. Je kon het gevoel  zien als een gevoel en het van je afgooien. Je kwam bij haar aan en dit keer was het weg! Ipv. Al die andere keren, waarop je naar haar toe rijd en in de auto rit verder en verder in gedachten vervalt. Dit keer niet. En Vro lag op bed en wist niet wat ze aan moest doen, en ze had zo’n pil genomen. Maar het gaf niet. Alles was oké. En ze deed andere kleding aan en niets aan de hand.

Verplaats  je even in dat gevoel..

Toen ze je vertelde over nare gedachten over haarzelf. Dat ze die eigenlijk zelf niet denkt, maar dat het dingen zijn die andere tegen haar gezegd hebben.  En het ging over op schoot zitten bij Raffrique, en gelijk dat gevoel! En je wist het te plaatsen, en je wist dat dát niet was waar het om ging. En je vertelde haar dat. Maar dat had niet gehoeven, en je voelt je er nu je dit typt nog stom over.

Mook, als je het nu weer zo ver laat komen, ga je je weer stom voelen. Straks trap je haar zo hard onderuit dat ze zichzelf iets aandoet. En dat wil jij echt niet. Ze heeft zich nu al zo vaak weer overeind moeten krabbelen. Je had al lang en breed in het paradijs kunnen zitten. Hoe ongelofelijk knap is het dat zij nog steeds in jou geloofd.  Na al die problemen. Denk eens aan Banks en Nissa. Dat Banks om ieder wissewasje een probleem maakt en het soms zelfs uit maakt. En jij schud nee, met je hand voor je hoofd. Maar je gedraagt je net zo!! Je bent toch verdomme wel meer dan dat.

Nu geeft ze je de tijd, maar straks lukt haar dat niet meer, en dan heb je het weggegooid. Zo’n lief meisje. Altijd lief geweest, nooit iemand anders pijn gedaan. Ondanks alles wat haar overkomen is. Ze had alle kanten uit kunnen gaan. Nu is ze bij jou. Je hebt maar geluk ermee.

Het is niet gek dat zij moeite heeft met dingen. Dat heb je haar ook gezegd. Die eerste avond. “Neem het jezelf niet kwalijk, iedereen die dit levenspad zou hebben bewandeld zou zich nu zo voelen”. En zo is dat. Geef haar ruimte, om met die gevoelens om te gaan.

…