Brief aan Jeraan

Hey Jeraan,

dat gevoel vlak voor je die black out kreeg. Kun je me daar nog wat over vertellen? De laatste tijd heb ik soms heel lang het gevoel dat alles om me heen zo onwerkelijk lijkt. Af en toe is dat gevoel compleet weg, en is er stilte en rust, als ik denk:"al die vragen" en het antwoord op alles is eigenlijk altijd: het nu. Maar later komt het gevoel weer terug, heel sterk.

Dingen over waarheid, en over de wereld die ik vaker gelezen heb lijk ik nu pas echt te begrijpen. Alsof het voorheen alleen maar woorden.. Inkt op papier was. En ik ze nu pas echt kán snappen.

Ik kwam er achter dat de realiteit hoe je hem ziet, totaal niet de echte realiteit is. Net zoals bij die lezing over bewustzijn: als ik naar een boom kijk, dan is de echte boom eigenlijk een informatie pakketje, die zegt: als zonlicht om mij schijnt dan weerkaats ik deze kleuren. Als je mijn takken breekt klink ik zo. Als je me voelt, voel ik ruw. Je ziet en voelt zoveel "over" de boom. Maar nooit de boom zelf.

Ik volgde een meditatie van "Alan Watts" waarin hij zegt: probeer de geluiden die je hoort, te horen, zonder ze te labelen. Niet gelijk een etiket: "vogels.. fluiten" erop te plakken.
Daarna zegt hij: als je nu naar mij luistert  probeer mijn stem te horen, als geluid. Alleen de klank, zonder de woorden te horen.
Even later zegt hij: je zult merken dat het niet lukt. Je hersenen maken van het geluid woorden, dat gebeurt vanzelf. Je hebt het niet in de hand. En zijn les eruit is: accepteren wat is én probeer je eigen gedachte ook als een geluid dat buiten jezelf plaatsvind te zien.

Waar het voor mij op neer komt:
in de werkelijkheid gebeurt iets en dit gaat door een filter van je hersenen naar (je) bewustzijn. Alles wat je waarneemt wordt gefilterd en gelabeld. Automatisch.

Dat je ideeën over situaties en 'de realiteit' subjectief is, dat wist ik al.

Maar het gaat zelfs veel verder.
Je krijgt maar iets van 20% binnen van wat je ogen werkelijk zien. Je hersenen labelen wat je ziet. "Voetpad" "Boompje" En als het niet interessant is dan kan het zijn dat wat je ziet, of wat je verwacht te zien een herinnering is van het ding. Je 'weet' dat die dingen naast je monitor speakers zijn, en dat geeft een gevoel van 'kennis' erover. Maar wat je ziet is niet meer dan een foto van de werkelijkheid.

Ik heb laatst een paar keer meegemaakt dat ik ergens naar kijk.. een kussen.. naar Vro. En dat ik denk. Heb ik ooit eerder écht naar jou gekeken? Er is zoveel meer dan wat je op het eerste oog opslag ziet.

Er was een documentaire waarin een vrouw zichzelf moest schetsen, net zoals ze dat bij die 'wordt gezocht' plaatjes van criminelen doen. En vrienden moesten haar beschrijven. En er kwamen twee verschillende gezichten uit. Het punt is. Om te overleven heeft je lichaam die hersenfuncties gekregen. Om snel 'begrip' te krijgen uit de 'werkelijkheid' om je heen. Maar zo weinig van wat je binnen krijgt is echt de werkelijkheid.

Vro 'vind' zichzelf lelijk. Maar het is niet eens zo dat zij hetzelfde ziet als ik, wanneer ze naar haarzelf kijkt, en vervolgens andere gevoelens erbij heeft. Haar hersenen filteren die werkelijkheid en geven haar er een ander beeld door. Kleine oneffenheden in haar gezicht ziet zij. Dingen die mij niet eens opvallen. Maar haar 'beeld', letterlijk, het beeld dat zij van zichzelf doorkrijgt ziet er anders uit.

Ik liep vorige week door de stad en ik zag alle mensen om me heen, gefocust op hun doel, lopen. En ik zag er niet eens meer mensen in. Alleen maar functies van hun hersenen en gedachten patronen die uitgevoerd werden. Automatische piloot. Bijna als zombies. En ergens achter die ogen schuilt wel puur bewustzijn, en die kijkt toe, maar handeld maar zelden.
Net zoals je auto kan rijden, en wel 50 kilometer lang met een vriend naast je in de auto kletsen, en al het rijden, de andere auto's in de gaten houden, afslaan, stoppen, rood licht. Alles gaat vanzelf.
Maar net zoals dat heb ik gemerkt, zijn sommige gesprekken, interacties, niets meer dan een toneelstuk. Alles om me heen begint aan te voelen als één groot toneelstuk.

Toen ik gister RTL4 keek en Irene Moors zei: dit is toch prachtig, ik kreeg tranen in mijn ogen, Maxima kwam langs, en ze buigde, het was werkelijk zo bijzonder. En 'heel het land' houd zich ermee bezig, en ik dacht is dit nou 'echt'? Het lijkt allemaal een groot toneelstuk.

Daarbij speelt nog dat ik bij PC World zit, geen idee heb waar ik heen ga.

Ik krijg de laatste tijd ook soms plotseling herrieneringen binnen. En dan zo levendig dat ik me eventjes weer op die plek bevind. Een lied hoor, en textuur van een bank of kleed voel, de geur ruik. Bij mijn ouders thuis als kindje. Over dingen waar ik sinds ze voorgekomen zijn misschien nooit meer aan gedacht heb. Het is heel apart en laat een depressief gevoel hangen.

Ik hoop dat ik er gauw weer uit kom. Alles lijkt af en toe betekenisloos.

Ik praat er graag met je over.. omdat ik denk dat het lijkt op wat jij meegemaakt hebt..