Mijn Expiriment

Mijn experiment.

Afgelopen dinsdag heb ik een prachtige dag misgelopen. De oorzaak: “ongewenste, negatieve gedachten”.

Ik zie het net als drugs. Je neemt een pilletje, het stofje komt in je bloed terecht, en je bent onder invloed. Voor een uurtje of 6.

En nu is het geen drugs, maar een rotte gedachten. Eentje aan pijn, en onrecht, en spijt en al die nare dingen. En een stofje komt in mijn bloed, en ik ben onder invloed. Misschien maar een kleine dosis, misschien maar voor een uurtje. En in dat uur denk ik, waarom voel ik me toch zo rot? Waarom dat nare gevoel? En ik herinner me het, en denk eraan, en denk nog meer. Ik neem één extra stap de traptrede op. En met die stap weer een nieuwe dosis, een nieuw pilletje, en ik ben nog steeds onder invloed, weer een uurtje langer.

Dus ja, je hebt gelijk Mook, het is oneerlijk, voor jou, en voor haar. Bla bla. Ja ratel maar door. En een verpeste dag. En nog een, en straks een verpest leven. En dan kan je nog meer spijt hebben. Haha. Het is bijna om te lachen.

Dus ik stel mezelf een experiment voor. Één week, en na die week heb je weer de rest van je leven om over nare dingen te denken. Maar deze week, zeg je tegen iedere gedachten die opkomt: het is maar een gedachte. Het is niet de werkelijkheid. Het is niet iets dat nu gebeurt. Gedachte. En focus je weer op het nu. Net zoals aan de oever van een kanaal zitten. De afspraak is, bekijk de stroming. En daar voert de stroming een eikenblaadje mee, even ben ik afgeleid. En nu,, een fles, een boek, een pyjama broek? Goh, dit is wel heel interessant.. Nee! De stroming. Niet ‘wat-er-stroomt’. Er kan van alles langs komen, en ook al raak ik even afgeleid, de stroming is hetgeen dat ik in de gaten hou, mijn leven, het nu.

Ik ben gisteren begonnen. Vandaag zie ik haar niet.

Ik had er gisteren last van. ’s Ochtend was het makkelijk, maar toen krapte de kat me, en het brandde. Het brandde wel een half uur, en iedere keer dat ik aan de pijn dacht, dacht ik aan jou, en aan al die krasjes. En legde ik het aan de kant. Dat was het moeilijkste, omdat de pijn een tijdje aanhield. Maar het lukte wel.